Alles op zijn Zuid-Afrikaans..!
Blijf op de hoogte en volg Tamara
02 Juni 2017 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Weer een aantal weken voorbij.. De tijd gaat super snel en kom alweer "bijna naar huis" toe! Maar eerst mijn vader nog ontvangen die gelukkig toestemming heeft gekregen van de arts om naar mij toe te komen. EINDELIJK!!! Wat heb ik jou gemist pap en ik kan niet wachten tot 14 juni. Het gaan super gave dagen worden (L)!!
Stage gaat nog steeds erg goed en heb het enorm naar mijn zin. Wij blijven doorgaan met het voeren van individuele gesprekken en geven les aan groep 3. Ook doen wij veel groep interventies met onze dinsdag klas waar wij onderwerpen centraal stellen waar wij de kinderen in willen ondersteunen. Deze onderwerpen worden onder andere aan de hand van de individuele gesprekken vastgesteld. Voorbeelden van onderwerpen zijn vriendschappen, ruzie, vertrouwen, zelfontplooiing, emoties, ect. Ik vind het onwijs leuk om deze interventies met de kinderen te doen. Zelf leer ik hier ook van, omdat je goed kan merken dat deze kinderen uit een ander milieu komen. Zij zijn vooral gewend om voor zichzelf te vechten om te kunnen overleven. Wij kunnen die inzichten en gedachtes van de kinderen niet veranderen, maar wel hopen wij te kunnen bijdragen aan het feit dat er meer is dan dat zij tot nu toe leren en zien in de townships. Kinderen nemen veel over van wat zij zien bij hun buren, vrienden en familie. Ik merk ook dat de kinderen veel en agressieve gevechten voeren waarbij wij tussen beide moeten komen, omdat zij elkaar bij de keel grijpen of tegen het hoofd blijven slaan.
Dot doet mij tegelijkertijd denken aan een incident vorige week.. Er was een incident waarbij twee jongens elkaar sloegen tegen het hoofd, omdat zij beide met dat 'ene speeltje' wilde spelen. Hier kwam ik tussen beide en sprak ik de jongens hierop aan.
Omdat wij verantwoording hebben af te leggen bij de docenten, deden wij dit, maar hier heb ik ook weer veel van geleerd en zou ik deze keuze niet gauw meer maken. Nadat wij dit incident meldde bij de docent en de deur achter ons dicht trokken, werden deze twee jongens geslagen met een stok.. Ja... Tranen in onze ogen en op dat moment verbaasd, geschrokken, een schuldgevoel en boos. Ongelooflijk wat wij daar gezien hebben en totaal niet verwacht, omdat het slaan van kinderen met stokken eigenlijk niet meer voorkomt hier.. Alleen dacht deze docent daar anders over.
Verder die week hebben wij ook weer stage gelopen bij het social development waarbij wij vooral bezig zijn met screenings voor drugs gebruik en counseling gesprekken voeren om te kijken hoe het met de cliënt staat en hoe het clean zijn hen afgaat.
Ontzettend leerzaam en interessant. Wij mogen onze eigen bevindingen rapporteren en dit wordt bij het dossier van de cliënt gevoegd. Naast het leren van het voeren van gesprekken, leren wij tegelijkertijd om te rapporteren volgens de maner van de overheid in Zuid-Afrika.
Afgelopen week kregen wij de taak om dit soort gesprekken alleen te voeren, omdat deze cliënten ook prima Engels spreken en er dus geen vertaler bij hoeft te zijn. Zo leren wij ook om zelfstandig te handelen en niet terug te vallen op een collega wanneer de situatie lastiger wordt. In de meeste gevallen spreken de cliënten geen Engels en is er altijd iemand bij aanwezig. Al deze gesprekken zijn ontzettend leerzaam en interessant. Wij krijgen nu voornamelijk cliënten die zwaar verslaafd zijn op een jonge leeftijd en bij ons komen om af te kicken en begeleiding te krijgen daarbij. Onze casussen verschillen enorm. Zo krijgen wij te maken met verslavingen en andere keren met mishandeling, misbruik en uithuisplaatsing.
Na een aantal gesprekken, kregen wij te horen dat er iemand binnen gebracht werd die op dat moment een psychose had en zwaar onder invloed was. Hij moest eerst voor een intake en daarna door naar ons voor een screening en eventuele verdere verwijzingen naar instanties. Na een gesprek gevoerd te hebben, waarbij de cliënt onder invloed is van allerlei soorten harddrugs en om alles moest lachen, want hij zag dingen die er niet waren, werd besloten om hem naar het ziekenhuis te brengen voor een observatie van 72 uur. Daar zou hij in contact komen met de psychiater en daarna naar een kliniek gestuurd worden voor het afkick programma.
Leoni en ik gingen mee in de auto naar het ziekenhuis samen met onze collega, zijn vader, zijn moeder en de cliënt zelf.. Je raadt het al... 6 personen in een auto.. Dat gaat op zijn Afrikaans en dat wordt dus proppen (dat schijnt normaal te zijn hier). Zo gezegd zo gedaan. Leoni bij mij op schoot en samen met de cliënt en zijn vader op de achterbank. Met moeite kon ik mijn lach in houden, want dit was toch wel een ervaring apart. Daarnaast zat de cliënt ook volledig in zijn element en kon niets anders dan lachen. Maar wij moesten op dat moment professioneel blijven (dat was een hele opgave voor mij op dat moment) en de cliënt in de gaten houden, want er bestaat gevaar dat hij agressief kan worden. Gelukkig was dit totaal niet het geval. Na de cliënt achter gelaten te hebben in het ziekenhuis, zijn wij direct rapportages gaan schrijven voor zijn dossier.
Helaas werden wij weer eens voor de zoveelste keer vergeten om op te halen, dus werden wij heel lief door een collega gebracht. Afspraken maken blijft erg lastig in Zuid-Afrika en daar kan ik toch niet echt aan wennen. Ook omdat het te onveilig is om zelf een stuk te lopen wanneer zij ons weer vergeten zijn! Ons geduld wordt nog steeds op de proef gesteld door het vergeten van afspraken of het wachten op alles, maar gelukkig zijn Leoni en ik heeeeeel geduldig ;-)
Volgende week woensdag zullen wij alleen de gesprekken met de cliënten gaan voeren, omdat onze collega afwezig is. Super leuk dus!!
De andere dagen zijn wij werkzaam geweest op de school met de kinderen en hebben wij één dag de hele middag alleen maar lekker gespeeld met de kinderen. Het was een redelijk warme dag en wij gaven de kinderen nieuwe leesboeken mee om thuis te lezen, dus besloten wij in plaats van hard werken en serieuze gesprekken te voeren, om heerlijk buiten te spelen met het gekregen speelgoed.
Naast al het harde werk op onze stages, zijn wij aan het kijken of het mogelijk is om iets op te zetten voor Township Roots waarbij wij geld in kunnen zamelen voor spullen die zij goed kunnen gebruiken, zoals uniforms voor de kinderen, meer leesboeken, sportspullen, ect. Hopelijk gaat dit ons lukken en kunnen wij iets bedenken waarmee wij de organisatie Township Roots kunnen helpen, want wij vinden dit een TOP organisatie die het hard nodig hebben en ook verdienen. Zij zijn de organisatie die juist de kinderen in de township willen helpen door literatuur, sportactiviteiten en social work activiteiten aan te bieden voor de ontwikkeling van de kinderen. Alles even tot in de puntjes uitzoeken voordat wij hiermee kunnen starten.
Dit weekend gaan wij weer naar de bioscoop. Vorige week de Beauty and the Beast gekeken en morgen hebben wij de primeur om de film Pirates of the Caribbean 4DX te zien. 4DX komt in Nederland pas volgend jaar, maar wij kunnen nu alvast even genieten. Zuid-Afrika loopt met veel dingen achter en het systeem in het land is niet geheel optimaal, maar he.. 4DX films kunnen wij hier alvast bekijken!!
Tot snel weer met een nieuwe blog ;-)
Liefs, Tamara
Stage gaat nog steeds erg goed en heb het enorm naar mijn zin. Wij blijven doorgaan met het voeren van individuele gesprekken en geven les aan groep 3. Ook doen wij veel groep interventies met onze dinsdag klas waar wij onderwerpen centraal stellen waar wij de kinderen in willen ondersteunen. Deze onderwerpen worden onder andere aan de hand van de individuele gesprekken vastgesteld. Voorbeelden van onderwerpen zijn vriendschappen, ruzie, vertrouwen, zelfontplooiing, emoties, ect. Ik vind het onwijs leuk om deze interventies met de kinderen te doen. Zelf leer ik hier ook van, omdat je goed kan merken dat deze kinderen uit een ander milieu komen. Zij zijn vooral gewend om voor zichzelf te vechten om te kunnen overleven. Wij kunnen die inzichten en gedachtes van de kinderen niet veranderen, maar wel hopen wij te kunnen bijdragen aan het feit dat er meer is dan dat zij tot nu toe leren en zien in de townships. Kinderen nemen veel over van wat zij zien bij hun buren, vrienden en familie. Ik merk ook dat de kinderen veel en agressieve gevechten voeren waarbij wij tussen beide moeten komen, omdat zij elkaar bij de keel grijpen of tegen het hoofd blijven slaan.
Dot doet mij tegelijkertijd denken aan een incident vorige week.. Er was een incident waarbij twee jongens elkaar sloegen tegen het hoofd, omdat zij beide met dat 'ene speeltje' wilde spelen. Hier kwam ik tussen beide en sprak ik de jongens hierop aan.
Omdat wij verantwoording hebben af te leggen bij de docenten, deden wij dit, maar hier heb ik ook weer veel van geleerd en zou ik deze keuze niet gauw meer maken. Nadat wij dit incident meldde bij de docent en de deur achter ons dicht trokken, werden deze twee jongens geslagen met een stok.. Ja... Tranen in onze ogen en op dat moment verbaasd, geschrokken, een schuldgevoel en boos. Ongelooflijk wat wij daar gezien hebben en totaal niet verwacht, omdat het slaan van kinderen met stokken eigenlijk niet meer voorkomt hier.. Alleen dacht deze docent daar anders over.
Verder die week hebben wij ook weer stage gelopen bij het social development waarbij wij vooral bezig zijn met screenings voor drugs gebruik en counseling gesprekken voeren om te kijken hoe het met de cliënt staat en hoe het clean zijn hen afgaat.
Ontzettend leerzaam en interessant. Wij mogen onze eigen bevindingen rapporteren en dit wordt bij het dossier van de cliënt gevoegd. Naast het leren van het voeren van gesprekken, leren wij tegelijkertijd om te rapporteren volgens de maner van de overheid in Zuid-Afrika.
Afgelopen week kregen wij de taak om dit soort gesprekken alleen te voeren, omdat deze cliënten ook prima Engels spreken en er dus geen vertaler bij hoeft te zijn. Zo leren wij ook om zelfstandig te handelen en niet terug te vallen op een collega wanneer de situatie lastiger wordt. In de meeste gevallen spreken de cliënten geen Engels en is er altijd iemand bij aanwezig. Al deze gesprekken zijn ontzettend leerzaam en interessant. Wij krijgen nu voornamelijk cliënten die zwaar verslaafd zijn op een jonge leeftijd en bij ons komen om af te kicken en begeleiding te krijgen daarbij. Onze casussen verschillen enorm. Zo krijgen wij te maken met verslavingen en andere keren met mishandeling, misbruik en uithuisplaatsing.
Na een aantal gesprekken, kregen wij te horen dat er iemand binnen gebracht werd die op dat moment een psychose had en zwaar onder invloed was. Hij moest eerst voor een intake en daarna door naar ons voor een screening en eventuele verdere verwijzingen naar instanties. Na een gesprek gevoerd te hebben, waarbij de cliënt onder invloed is van allerlei soorten harddrugs en om alles moest lachen, want hij zag dingen die er niet waren, werd besloten om hem naar het ziekenhuis te brengen voor een observatie van 72 uur. Daar zou hij in contact komen met de psychiater en daarna naar een kliniek gestuurd worden voor het afkick programma.
Leoni en ik gingen mee in de auto naar het ziekenhuis samen met onze collega, zijn vader, zijn moeder en de cliënt zelf.. Je raadt het al... 6 personen in een auto.. Dat gaat op zijn Afrikaans en dat wordt dus proppen (dat schijnt normaal te zijn hier). Zo gezegd zo gedaan. Leoni bij mij op schoot en samen met de cliënt en zijn vader op de achterbank. Met moeite kon ik mijn lach in houden, want dit was toch wel een ervaring apart. Daarnaast zat de cliënt ook volledig in zijn element en kon niets anders dan lachen. Maar wij moesten op dat moment professioneel blijven (dat was een hele opgave voor mij op dat moment) en de cliënt in de gaten houden, want er bestaat gevaar dat hij agressief kan worden. Gelukkig was dit totaal niet het geval. Na de cliënt achter gelaten te hebben in het ziekenhuis, zijn wij direct rapportages gaan schrijven voor zijn dossier.
Helaas werden wij weer eens voor de zoveelste keer vergeten om op te halen, dus werden wij heel lief door een collega gebracht. Afspraken maken blijft erg lastig in Zuid-Afrika en daar kan ik toch niet echt aan wennen. Ook omdat het te onveilig is om zelf een stuk te lopen wanneer zij ons weer vergeten zijn! Ons geduld wordt nog steeds op de proef gesteld door het vergeten van afspraken of het wachten op alles, maar gelukkig zijn Leoni en ik heeeeeel geduldig ;-)
Volgende week woensdag zullen wij alleen de gesprekken met de cliënten gaan voeren, omdat onze collega afwezig is. Super leuk dus!!
De andere dagen zijn wij werkzaam geweest op de school met de kinderen en hebben wij één dag de hele middag alleen maar lekker gespeeld met de kinderen. Het was een redelijk warme dag en wij gaven de kinderen nieuwe leesboeken mee om thuis te lezen, dus besloten wij in plaats van hard werken en serieuze gesprekken te voeren, om heerlijk buiten te spelen met het gekregen speelgoed.
Naast al het harde werk op onze stages, zijn wij aan het kijken of het mogelijk is om iets op te zetten voor Township Roots waarbij wij geld in kunnen zamelen voor spullen die zij goed kunnen gebruiken, zoals uniforms voor de kinderen, meer leesboeken, sportspullen, ect. Hopelijk gaat dit ons lukken en kunnen wij iets bedenken waarmee wij de organisatie Township Roots kunnen helpen, want wij vinden dit een TOP organisatie die het hard nodig hebben en ook verdienen. Zij zijn de organisatie die juist de kinderen in de township willen helpen door literatuur, sportactiviteiten en social work activiteiten aan te bieden voor de ontwikkeling van de kinderen. Alles even tot in de puntjes uitzoeken voordat wij hiermee kunnen starten.
Dit weekend gaan wij weer naar de bioscoop. Vorige week de Beauty and the Beast gekeken en morgen hebben wij de primeur om de film Pirates of the Caribbean 4DX te zien. 4DX komt in Nederland pas volgend jaar, maar wij kunnen nu alvast even genieten. Zuid-Afrika loopt met veel dingen achter en het systeem in het land is niet geheel optimaal, maar he.. 4DX films kunnen wij hier alvast bekijken!!
Tot snel weer met een nieuwe blog ;-)
Liefs, Tamara
-
05 Juni 2017 - 12:33
Ida:
Je Tamaar,
Ik lees je hele verslag nu pas. Wat maak je veel mee en wat kunnen jullie veel betekenen voor die kinderen en jongeren. Als het land vol was met Tamara's en Leoni's dan was al die ellende er helemaal niet, maar ja....we willen jullie toch weer terug hebben hoor.
Heel veel succes met jullie goede werk en veel plezier met je vader.
We zien je gauw weer! Dikke kus
