Alweer bijna op de helft van mijn tijd in Kaapstad
Blijf op de hoogte en volg Tamara
19 April 2017 | Zuid-Afrika, Kaapstad
De tijd lijkt voorbij te vliegen! Wij zitten hier alweer bijna 3 maanden en dat betekent op de helft van onze tijd hier. en weet je wat dat ook betekent.... EINDELIJK KOMT ER WEER FAMILIE!! Ik kan niet wachten!! Ook al wil ik soms stiekem naar huis, toch heb ik het nog steeds enorm naar mijn zin hier en voelt het ook als mijn tweede thuis. We weten overal de weg, rijden makkelijk met de auto overal naartoe en hebben veel leuke bezienswaardigheden in de buurt. We wonen mooi centraal!
Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden..
De kinderen waren 2 weken vrij vanwege Pasen. Pasen wordt hier altijd groots gevierd met familie en is ook een belangrijke dag voor hun. De kinderen waren daarom 2 weken vrij van school. In de tussentijd hebben wij niet alle dagen stil gezeten en zijn wij doorgegaan met onze stage op het social development kantoor in Khayelitsha. Hier hebben wij vorige week hele bijzondere huisbezoeken gedaan waar ik stil van werd. We zijn een tijd weg geweest en hebben verschillende shacks bezocht. Het blijft voor mij steeds weer opnieuw indrukwekkend om langs deze wijken te rijden en de mensen te zien die daar leven. Toch blijft het ook spannend, omdat het hier niet veilig genoeg is voor ons. Daarom rijden wij altijd in de auto, lopen wij niet over de straten, stoppen vlak voor het huis en rijden met alles op slot. Wat een armoede en een verschil in shacks.
De ene shack is gebouwd door de overheid en is gemaakt van betonnen muren, terwijl de shack ernaast alleen maar gemaakt is van stalen golfplaten. Ook in de township is een groot verschil te zien tussen de mensen die ietsjes meer hebben dan anderen.
Bij alle huisbezoeken worden wij over het algemeen vriendelijk ontvangen. Zo kwamen wij bij één shack binnen en die vrouw schrok dat wij daar als "blanken" stonden en zei tegen de social worker dat zij het niet leuk vond dat er niet eerst gebeld was, omdat zij graag voor ons als "blanken" het huis schoon had willen maken en opknappen. Wij mochten ook niet zitten op de bank, omdat deze stuk was en er amper bekleding omheen zat. Voor mij maakt dat helemaal niks uit en pas ik mij makkelijk aan, aan dat gene wat er is. Maar die mevrouw legde eerst een kleed op de bank en daarna mochten wij plaats nemen. De bedoelingen van haar waren heel aardig, maar toch voelde ik mij erg ongemakkelijk en dan kan je goed zien dat er duidelijk een verschil is tussen blank en gekleurd.
Al hebben wij stiekem ook wel moeten lachen met z'n alle, omdat die vrouw er steeds over bleef praten en het zo lief bedoelde.
Die dag hebben wij meerdere shacks bezocht waar wij ook binnen gezeten hebben om met de mensen te praten. Wat mij het allermeeste is bij gebleven die dag, was een woning waar een vrouw woont en een opvang voor gehandicapten kinderen is begonnen. Deze vrouw had zelf een gehandicapt kindje, maar is helaas overleden. Sindsdien zet zij zich in voor de zorg voor deze kinderen. Het is helaas niet mogelijk en gewild om gehandicapte kinderen thuis te laten wonen. Er zijn weinig tot geen middelen en het blijft op een bepaalde manier voor sommigen toch een schande.
Daarom heb ik veel bewondering voor deze vrouw. De meeste kinderen wonen hier 24/7 en zij verzorgd hen dan ook 24/7. Zij voorziet de kinderen van medicijnen, zorg, fysiotherapie en dagbesteding. We kregen hier een rondleiding om een indruk te krijgen hoe klein het eigenlijk is.
Ik werd hier stil van en de tranen stonden in mijn ogen.
Na afloop van deze dag, hadden Leoni en ik een Skype gesprek met onze SLB'er vanuit Nederland samen met onze stagebegeleider vanuit hier. Dit gesprek is goed gegaan, dus dat geeft ook weer rust en kunnen wij verder werken aan onze opdrachten.
Deze week waren de kinderen weer terug op school en konden wij onze activiteiten weer voortzetten. Wij zijn gestart om met 2 x groep 3 uit te nodigen in de bibliotheek en kennis laten maken met ons en de boeken. Hiervoor hebben wij boeken verspreidt op de tafels en daarbij knuffels neergelegd om het speels te houden. Dit was een enorm succes en de kinderen waren erg enthousiast. En natuurlijk komt het 'juf' zijn dan weer in mij naar boven en word ik enthousiast als ik voor de klas sta.
Wij gaan de groepen 3 begeleiden in het vak 'life skills', waarbij wij de kinderen bewust maken van zichzelf, van anderen, vriendschappen, liefde, thuissituaties, ect. Dit is erg boeiend voor ons en sluit mooi aan bij ons doel als social workers.
Het is weer woensdag en dat betekent dat wij weer werken op het social development kantoor in Khayelitsha. Vandaag was onze supervisor afwezig en zouden wij werken op een nader kantoor, maar wel van het social development. Wij hebben vandaag gewerkt met de afdeling interventies binnen social work. Erg interessant en ik had het gelijk naar mijn zin. We waren eigenlijk te laat voor de interventies, maar daarom komen wij volgende week gewoon weer terug. Eigenlijk willen zij ons daar wel houden iedere woensdag tot het einde van onze stage, maar dat is even afhankelijk van onze taken op het andere kantoor.
Vandaag hebben wij vooral ons ingelezen in de dossier met zaken waar wij volgende week mee aan de slag gaan. Indrukwekkend blijft het zeker om de dossiers van deze mensen te lezen. We hebben vooral veel gesproken met onze "nieuwe" collega's en kennisgemaakt met de inhoudt van de afdeling. In de middag zijn wij nog meegegaan op een huisbezoek.
Ik was nog niet eerder in een shack geweest die in zo'n slechte staat verkeerde dat het eigenlijk gesloopt moet worden. Daar woont een groot gezin met 4 kinderen en met maar 2 slaapkamers, die vol met allerlei spullen (troep) lagen. De reden van onze bezoek is om de kinderen tijdelijk (3 maanden) in een noodopvang te plaatsen en ondertussen een nieuwe shack te bouwen. Helaas willen deze mensen niet echt meewerken en komen wij geregeld langs om te praten en eventueel actie te ondernemen.
Het waren weer interessante, indrukwekkende, maar ook leuke dagen om mee te mogen maken.
Naast al het harde werken, relaxen wij ook af en toe wel eens een dagje op het strand hoor met mooi weer haha!
Tot zover weer mijn blog ;-)
Liefs, Tamara
Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden..
De kinderen waren 2 weken vrij vanwege Pasen. Pasen wordt hier altijd groots gevierd met familie en is ook een belangrijke dag voor hun. De kinderen waren daarom 2 weken vrij van school. In de tussentijd hebben wij niet alle dagen stil gezeten en zijn wij doorgegaan met onze stage op het social development kantoor in Khayelitsha. Hier hebben wij vorige week hele bijzondere huisbezoeken gedaan waar ik stil van werd. We zijn een tijd weg geweest en hebben verschillende shacks bezocht. Het blijft voor mij steeds weer opnieuw indrukwekkend om langs deze wijken te rijden en de mensen te zien die daar leven. Toch blijft het ook spannend, omdat het hier niet veilig genoeg is voor ons. Daarom rijden wij altijd in de auto, lopen wij niet over de straten, stoppen vlak voor het huis en rijden met alles op slot. Wat een armoede en een verschil in shacks.
De ene shack is gebouwd door de overheid en is gemaakt van betonnen muren, terwijl de shack ernaast alleen maar gemaakt is van stalen golfplaten. Ook in de township is een groot verschil te zien tussen de mensen die ietsjes meer hebben dan anderen.
Bij alle huisbezoeken worden wij over het algemeen vriendelijk ontvangen. Zo kwamen wij bij één shack binnen en die vrouw schrok dat wij daar als "blanken" stonden en zei tegen de social worker dat zij het niet leuk vond dat er niet eerst gebeld was, omdat zij graag voor ons als "blanken" het huis schoon had willen maken en opknappen. Wij mochten ook niet zitten op de bank, omdat deze stuk was en er amper bekleding omheen zat. Voor mij maakt dat helemaal niks uit en pas ik mij makkelijk aan, aan dat gene wat er is. Maar die mevrouw legde eerst een kleed op de bank en daarna mochten wij plaats nemen. De bedoelingen van haar waren heel aardig, maar toch voelde ik mij erg ongemakkelijk en dan kan je goed zien dat er duidelijk een verschil is tussen blank en gekleurd.
Al hebben wij stiekem ook wel moeten lachen met z'n alle, omdat die vrouw er steeds over bleef praten en het zo lief bedoelde.
Die dag hebben wij meerdere shacks bezocht waar wij ook binnen gezeten hebben om met de mensen te praten. Wat mij het allermeeste is bij gebleven die dag, was een woning waar een vrouw woont en een opvang voor gehandicapten kinderen is begonnen. Deze vrouw had zelf een gehandicapt kindje, maar is helaas overleden. Sindsdien zet zij zich in voor de zorg voor deze kinderen. Het is helaas niet mogelijk en gewild om gehandicapte kinderen thuis te laten wonen. Er zijn weinig tot geen middelen en het blijft op een bepaalde manier voor sommigen toch een schande.
Daarom heb ik veel bewondering voor deze vrouw. De meeste kinderen wonen hier 24/7 en zij verzorgd hen dan ook 24/7. Zij voorziet de kinderen van medicijnen, zorg, fysiotherapie en dagbesteding. We kregen hier een rondleiding om een indruk te krijgen hoe klein het eigenlijk is.
Ik werd hier stil van en de tranen stonden in mijn ogen.
Na afloop van deze dag, hadden Leoni en ik een Skype gesprek met onze SLB'er vanuit Nederland samen met onze stagebegeleider vanuit hier. Dit gesprek is goed gegaan, dus dat geeft ook weer rust en kunnen wij verder werken aan onze opdrachten.
Deze week waren de kinderen weer terug op school en konden wij onze activiteiten weer voortzetten. Wij zijn gestart om met 2 x groep 3 uit te nodigen in de bibliotheek en kennis laten maken met ons en de boeken. Hiervoor hebben wij boeken verspreidt op de tafels en daarbij knuffels neergelegd om het speels te houden. Dit was een enorm succes en de kinderen waren erg enthousiast. En natuurlijk komt het 'juf' zijn dan weer in mij naar boven en word ik enthousiast als ik voor de klas sta.
Wij gaan de groepen 3 begeleiden in het vak 'life skills', waarbij wij de kinderen bewust maken van zichzelf, van anderen, vriendschappen, liefde, thuissituaties, ect. Dit is erg boeiend voor ons en sluit mooi aan bij ons doel als social workers.
Het is weer woensdag en dat betekent dat wij weer werken op het social development kantoor in Khayelitsha. Vandaag was onze supervisor afwezig en zouden wij werken op een nader kantoor, maar wel van het social development. Wij hebben vandaag gewerkt met de afdeling interventies binnen social work. Erg interessant en ik had het gelijk naar mijn zin. We waren eigenlijk te laat voor de interventies, maar daarom komen wij volgende week gewoon weer terug. Eigenlijk willen zij ons daar wel houden iedere woensdag tot het einde van onze stage, maar dat is even afhankelijk van onze taken op het andere kantoor.
Vandaag hebben wij vooral ons ingelezen in de dossier met zaken waar wij volgende week mee aan de slag gaan. Indrukwekkend blijft het zeker om de dossiers van deze mensen te lezen. We hebben vooral veel gesproken met onze "nieuwe" collega's en kennisgemaakt met de inhoudt van de afdeling. In de middag zijn wij nog meegegaan op een huisbezoek.
Ik was nog niet eerder in een shack geweest die in zo'n slechte staat verkeerde dat het eigenlijk gesloopt moet worden. Daar woont een groot gezin met 4 kinderen en met maar 2 slaapkamers, die vol met allerlei spullen (troep) lagen. De reden van onze bezoek is om de kinderen tijdelijk (3 maanden) in een noodopvang te plaatsen en ondertussen een nieuwe shack te bouwen. Helaas willen deze mensen niet echt meewerken en komen wij geregeld langs om te praten en eventueel actie te ondernemen.
Het waren weer interessante, indrukwekkende, maar ook leuke dagen om mee te mogen maken.
Naast al het harde werken, relaxen wij ook af en toe wel eens een dagje op het strand hoor met mooi weer haha!
Tot zover weer mijn blog ;-)
Liefs, Tamara
